Als je aan Canon denkt, denk je misschien aan camera's, scanners, printers en dergelijke. Op CES dit jaar heeft het bedrijf een stap gezet in de richting van de zachtere kant van technologie, waarbij het een bredere kijk kreeg op wat beeldvorming betekent. Tegenwoordig is de VR-belsoftware die het bedrijf in januari liet zien voor je beschikbaar – als je een VR-headset hebt zoals de populaire Oculu… ik bedoel Meta Quest 2.
In een beperkte preview eerder deze maand kon ik Canons nieuwe softwareplatform voor VR-bellen uitproberen, waarbij een telefoon en een VR-headset betrokken zijn. Over het geheel genomen en in theorie is het systeem super goed doordacht: je scant je gezicht met een app op je telefoon, die een model bouwt zodat de app het deel van je gezicht kan vervangen dat bedekt is door je VR-masker. Er wordt ook gevraagd hoe lang je bent, zodat je foto proportioneel kan worden geschaald naar de persoon met wie je praat - een leuke bijkomstigheid; als lang persoon voelt dat vaak eng om oog in oog te staan met mensen als ik in VR ben.
Ik wist dat we de demo in een woestijnomgeving zouden doen, dus ik droeg een Hawaiiaans shirt en korte broek. Nee, er is geen manier om er cool uit te zien in VR – en de functie ‘Het masker van mijn gezicht verwijderen’ werkte ongeveer 20% van de tijd. Beeldcredits: Screenshot van de Kokomo/Canon-app in VR
Nadat je het installatieproces hebt doorlopen, plaats je je telefoon op heuphoogte en ga je een paar stappen verder, zet je een VR-masker op en duik je in een gesprek. De telefoon gebruikt de camera aan de voorzijde om een live foto van jou vast te leggen, terwijl de VR-headset je medebeller laat zien. Als alles volgens plan verloopt, is het telepresence op zijn best, zonder de enorme kosten van typische telepresence-systemen.
Dat is de theorie – en waar Canon met zijn platform naartoe werkt. Ik houd van de visie, maar de realiteit van het huidige systeem is er nog niet helemaal.
In de praktijk gaat het niet helemaal soepel. Tijdens mijn testoproep met het Kokomo-team ben ik nogal genereus als ik zeg dat ik de andere persoon in het gesprek zag vernieuwen met ongeveer drie tot vier frames per seconde. Dat is niet genoeg om het gesprek soepel te laten verlopen, en het stond eerder in de weg om de aanwezigheid van de, eh, telepresence te voelen. De avatar met wie ik sprak was ook tweedimensionaal, iets wat we al een tijdje niet meer in VR hebben gezien – het voelt alsof de persoon aan de andere kant van het gesprek een geanimeerde kartonnen uitsnede is. Dat, gecombineerd met de lage framesnelheid en de lukrake verwijdering van het VR-masker (het verscheen en verdween met regelmatige tussenpozen), deed er alles aan om de onderdompeling te verpesten.
Ik kan alleen maar aannemen dat de technologie voor het verwijderen van VR-maskers na verloop van tijd minder Picasso-achtig zal zijn. Beeldcredits: Screenshot van de Kokomo/Canon-app in VR
De grootste lof die ik over Kokomo kan uitbrengen is dat ik, ondanks dat het nog maar aan het begin van zijn technische reis zit – en ondanks de litanie van bugs en vroege software-gremlins – het een enorme belofte vind. Voorlopig vertelt het team aan Gadget Insider dat er geen kosten in rekening worden gebracht voor de service; het wil leren en feedback krijgen van vroege gebruikers om de productontwikkeling te helpen sturen.
Het is moeilijk te voorspellen wat er vervolgens met het product gebeurt; De acceptatie van VR groeit en telepresence is een overtuigend gebruiksscenario om wat tijd met je vrienden door te brengen in VR. Op dit moment is de technologie goed genoeg om je te laten dromen van de toekomst die nog moet komen, maar nog niet op het niveau waarop het zinvol is. Al deze dingen kunnen veranderen, en de interessantste conclusie van dit product is volgens mij de toewijding van Canon om Kokomo op de markt te brengen en aan klanten te presenteren. Het is zeker iets om in de gaten te houden – en als je over de benodigde hardware beschikt, het proberen waard met een vriend.