In de derde aflevering van Creative Dialogues, een interviewserie geproduceerd door de filmafdeling van de generatieve AI-startup Runway, drukt multimediakunstenaar Claire Hentschker de angst uit dat AI het artistieke proces zal commercialiseren tot het punt waarop kunst homogeniseert en terugvalt naar een soort afgeleide gelijkheid. .
Krijgt u dit steeds smallere gemiddelde van bestaande dingen? zij vraagt. En dan – terwijl dat steeds gemiddeld wordt – zal alles slechts een klodder zijn?
Dat zijn de vragen die ik mezelf woensdag bleef stellen tijdens een vertoning van de top 10 finalisten op het tweede jaarlijkse AI Film Festival van Runway, dat zijn op aanvraag beschikbaar op de website van Runway vanaf vanochtend.
Runway hield dit jaar twee premières, één in Los Angeles en een tweede in New York. Ik ging naar New York, dat plaatsvond in Metrograph, een theater dat bekend staat om zijn arthouse- en avant-gardeboekingen.
Pounamu, over een jonge vogel die de wijde wereld verkent.
Beeldcredits: Samuel Schrag
Ik ben blij te kunnen melden dat AI zich niet in een kloddertoekomst haast… nog niet in ieder geval. Maar een bekwaam regieoog – de menselijke maat – maakt een duidelijk verschil in de effectiviteit van een AI-film.
Alle films die aan het festival werden ingezonden, bevatten een of andere vorm van AI, inclusief door AI gegenereerde achtergronden en animaties, synthetische voice-overs en speciale effecten in bullet-time-stijl. Geen van de elementen leek helemaal op het niveau van wat state-of-the-art tools zoals Sora van OpenAI kunnen produceren, maar dat was te verwachten, aangezien de meeste inzendingen vroeg in het jaar werden afgerond.
Het was vaak duidelijk – soms op pijnlijke wijze – welke delen van films het product waren van een AI-model, en niet van een acteur, cameraman of animator. Zelfs anderszins sterke scripts werden soms in de steek gelaten door teleurstellende generatieve AI-effecten.
Neem bijvoorbeeld Dear Mom van Johans Saldana Guadalupe en Katie Luo, waarin het verhaal wordt verteld van de liefdevolle relatie van een dochter met haar moeder – in de eigen woorden van de dochter. Het is een tranentrekker. Maar een scène van een snelweg in Los Angeles met alle veelzeggende vreemdheid van door AI gegenereerde video (bijvoorbeeld kromgetrokken auto's, bizarre natuurkunde) verbrak voor mij de betovering.
Een scène uit Dear Mom.
Beeldcredits: Johans Saldana Guadalupe en Katie Luo
De beperkingen van de huidige AI-tools leken sommige films in te sluiten.
Zoals mijn collega Devin Coldewey onlangs schreef, is controle met generatieve modellen – vooral video-genererende modellen – ongrijpbaar. Eenvoudige zaken bij het traditionele filmmaken, zoals het kiezen van een kleur in de kleding van een personage, vereisen oplossingen omdat elk shot onafhankelijk van de andere wordt gemaakt. Soms volstaan zelfs geen oplossingen.
De resulterende onsamenhangendheid was te zien op het festival, waar verschillende films weinig meer waren dan tangentiaal gerelateerde vignetten, aaneengeregen door vertelling en een soundtrack. L’éveil à la création van Carlo De Togni en Elena Sparacino demonstreerde hoe saai deze formule kan zijn, met diavoorstellingachtige overgangen die een beter interactief verhalenboek zouden opleveren dan film.
Léo Cannone's Waar gaan oma's heen als ze verdwalen? valt ook in de categorie vignetten – maar triomfeert desondanks dankzij een oprecht script (een kind dat beschrijft wat er met grootmoeders gebeurt nadat ze zijn overleden) en een uitzonderlijk sterke prestatie van zijn kindster. De rest van het publiek leek het daarmee eens te zijn; de film kreeg een van de levendiger applaus van de avond.
Reusachtige grootmoeders zoals voorgesteld door AI.
Beeldcredits: Leo Cannon
En dat is voor mij eigenlijk de samenvatting van het festival in een notendop. De menselijke bijdragen – en niet de AI – maken vaak het verschil. De emotionaliteit in de stem van een kindacteur? Dat blijft bij je hangen. Door AI gegenereerde achtergronden? Minder.
Dit gold zeker voor de winnaar van de festival Grand Prix, Get Me Out, die de strijd van een Japanse man documenteert om te herstellen van de psychologische tol van zijn immigratie naar de VS als jong kind. Filmmaker Daniel Antebi geeft de paniekaanvallen van de man weer met behulp van door AI gegenereerde graphics – graphics die ik uiteindelijk minder succesvol vond dan de cinematografie. De film eindigt met een opname van de man die een brug oploopt, net op het moment dat de straatlantaarns op het voetgangerspad één voor één aangaan. Het is angstaanjagend – en mooi – en het heeft zeker een eeuwigheid geduurd om precies zo vast te leggen.
Een man worstelt – letterlijk – met zijn emoties in Get Me Out.
faillissement van Lordstown
Beeldcredits: Daniël Antebi
Het is heel goed mogelijk dat generatieve AI op een dag dit soort scènes opnieuw kan creëren. Misschien zal cinematografie uiteindelijk worden vervangen door prompts – een slachtoffer van de steeds groter wordende datasets (zij het met een verontrustende auteursrechtstatus) waarop startups zoals Runway en OpenAI hun videogenererende modellen trainen.
Maar die dag is niet vandaag.
Toen de vertoning eindigde en de prijswinnaars naar de voorkant van het theater marcheerden voor een foto, kon ik het niet helpen dat de cameraman in de hoek de hele zaak documenteerde. Misschien zal AI integendeel nooit sommige dingen vervangen, zoals de menselijkheid waar wij mensen zo naar verlangen.